رسیدن

پیرمرد غلْتی خورد و به پهلوی چپ خوابید.

-با تو ام!بیدار شو!خواب کافی نیست؟

پیرمرد غُرغُر کنان از بستر کهنه ی خود بلند شد و گفت:

-چی شده؟چی میگی نصفه شبی؟

-یک عمرِ در مورد این لحظه بهت هشدار داده بودیم.ولی انگار تو حواست یه جای دیگه بوده!واست تازگی داره.

پیرمرد کمی جا خورد و حالت چهره اش تغییر کرد 

-اتفاق خاصی افتاده؟چی میگید شما؟هیچ وقت این حرفایی که میگید رو نشنیدم و دفعه ی اوله که شما رو میبینم.

-اتفاق خاصی نیست؛یعنی واسه اون کسایی که حواسشون به حساب کتابشون بوده،خاص نیست.ولی تو مثل اینکه زیادی حواست به بدهکاری هات نبوده.منم همیشه و همه جا حواسم بهت بوده.تو ولی انگار حواست پرت یه جاهای دیگه بوده که منو ندیدی.

پیرمرد آب دهانش را قورت داد و ترس وجودش را فرا گرفت.

-بلند شو که باید بریم.وقتش رسیده دیگه.هر چقدر بهت فرصت دادیم کافیه.اگه میخواستی تسویه حساب کنی،تابحال کرده بودی.

-کجا بریم؟بابا من حاضر نیستم.بذار کارامو انجام بدم،بعد.

-اون روزایی که سرگرم دخل و خرج خوشی ها و حواشی زندگیت بودی،باید کارهاتو راست و ریس میکردی،نه الآن که وقت رفتنه.اون موقع که غرق گناه و هواهای نفسانیت بودی،باید فکر این روز رو هم میکردی.

الآن دیگه وقت تجربه ی روایت هاییه که شنیدی.

-تو کی هستی؟

-من اون وعده ی موعودم؛زمان تعویض سکونتگاهته.

-ولی من...

جمله ی پیرمرد تمام نشده بود که صدای فریاد دختر پیرمرد بلند شد و گریه و زاری که خانه ی او را فرا گرفت.